Biffy Clyro is een Schotse rockband die vooral alternatieve en experimentele rock speelt. Het geluid van de band wordt gekenmerkt door een zware maar melodische mix van gitaar, bas en drums waarbij alle drie bandleden bijdragen aan de zang.
De band werd opgericht in 1995 door de toen vijftienjarige Simon Neil als Screwfish. Hij vroeg drummer Ben Johnston erbij te komen, evenals een bassist waarvan alleen diens voornaam Barry bekend is. Barry werd al gauw vervangen door Bens tweelingbroer James Johnston.
Het eerste nummer dat ik van deze band hoorde was Many Of Horror. Klinkt wellicht ook bij jou bekend in de oren. Ik was niet meteen verkocht, sterker nog, ik vond het best saai. Al met al kwam hij wel op mijn iPod terecht en naarmate hij vaker voorbij kwam met het shuffelen, begon ik hem ook meer te waarderen. En ik dacht; ey, laat ik eens wat meer van die band downloaden.
When we collide we come together,
If we don't, we'll always be apart.
I'll take a bruise i know you're worth it.
When you hit me, hit me hard.
Het verbaasde mij dat hun muziek zo veelzijdig was. Ieder nummer zou je in een ander genre kunnen plaatsen, en in dit geval is dat positief. Al snel maakte ik kennis met het opbeurende nummer 'the Captain' (waarvan de diepliggende gedachte mij nog steeds onbekend is). 'Machines', ook een mooie, een akoestisch liefdesliedje om bijna bij weg te zwijmelen. Net toen ik een vredelievend beeld van de band begon te vormen, kreeg ik 'That Golden Rule' te horen. Nogal een heftig liedje, maar na vele malen luisteren alleen maar gaaf.
We made love at the side of the road
Reflex, you better know this flows fast
This river is particularly sinister
Close your eyes and take my hand
Ja, dit is het voorbeeld van muzikale kunstenaars. Deze muziek raakt mij. Het komt over, dat wat ze ons willen vertellen. Gezongen poëzie op muziek. En wat zijn ze leuk. Op Pinkpop heb ik ze live gezien, en ik heb nog nooit zo genoten. Mijn compagnon en ik waren een van de weinigen die zowat alles konden meezingen, en trots dat we waren! Met pijn in ons hart verlieten we voor een klein moment het Green Day optreden op Pinkpop om naar de signeersessie van Biff te gaan. We zagen ze. Van dichtbij. Het was een korte ontmoeting, maar zeker een die ik nooit vergeet. Simon, Ben, James, met trots noem ik jullie mijn helden. Eindelijk zag ik van dichtbij de mensen die 'Mountains' hebben gemaakt.
Took a bite out of a mountain range,
Thought my teeth would break the mountain did.
Lets go, I want to go all the way to the horizon.
Heb je dat trouwens ook wel eens gehad? Dat je voor het eerst een liedje hoord waar je meteen kippenvel bij krijgt. Dat had ik bij 'God and Satan'. Een Biff-nummer dat gaat over religie. Blind volgen of zelf nadenken? Dat is een etische kwestie waar ik me ook veel mee bezig houd. En zij vertalen het antwoord in muziek:
I talk to god as much
As I talk to satan
'Cause I wanna hear both sides
Does that make me cynical,
There are no miracles and
This is no miraculous life
I savour hate as much as I crave love
Because I'm just a twisted guy
Is this the pinnacle, Is this the pinnacle
The pinnacle of being alive?
Now I see the light
Big Imagination For Feeling Young, Cos Life Yearns Real Optimism. Daar staat Biffy Clyro voor. Zeggen ze. Er zijn verschillende explanaties voor hun bandnaam, maar het blijft één groot mysterie. Misschien moet dat ook maar zo blijven, dat maakt ze zo interessant.
De band bestaat al 15 jaar, het is een soort liefde van me. Ik luister hun muziek dag in dag uit. Voor elke gemoedstoestand is er wel een liedje om naar te luisteren.
En wat zou ik ze graag nog een keer willen zien.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten