Noem het kunst, een spelletje, een speurtocht of een manier om de eeuwige hebzucht van de mensheid te bewijzen. Als ergens een prijs aan verbonden is, worden mensen verblind door het felle terugkaatsende zonlicht van bijvoorbeeld een diamant. Ik heb het natuurlijk over het kunstwerk van Ahmet Ogut (met tekentjes op de lettertjes).
Het zit zo: in het van Abbemuseum is een patio, waar kunstenaars tijdelijk een kunstwerk kunnen exposeren. Meneer Ahmet had toevallig 12 ton steenkool over (bbq-en kwam er deze zomer namelijk toch niet van). Hij liep door het museum en verstopte ergens, heel erg ergens, een diamant t.w.v. ernstig veel euro's. In een gat in de muur. Vervolgens wilde hij de toeschouwer bij zijn concept betrekken. Hij trok ze een overall aan, gaf ze een schep en zei: Begin maar met graven (maar dan in een ander taal ofzo). En ja hoor, de toeschouwer focust zich op de hoofdprijs; Ahmet's Black Diamond.
Hoe tergend het ook klinkt, er zijn mensen die zich aan de zoektocht wagen. Er ìs een beschrijving die beschrijft (ja echt) hoe je vanaf het rode kruis (op de vloer in het museum) bij de diamant komt. Onderweg kaap je nog een verrekijker (die je overigens niet echt nodig hebt) en dan vind je als het goed is de diamant. 'JEJ' denk je dan. Maar dan.. De enige manier om aan de diamant te mogen houden is het originele stukje muur (van 1 bij 1 bij 1 cm ongeveer) terug te plaatsen in het diamantengat. Lukt je dit, dan ben je vele euro's rijker. Begint het al te dagen? Het stukje muur ligt bedolven onder 12 ton steenkool.
Goh, verassend. Ik heb ook gegraven ja. Meneer de aardige suppost leidde ons naar een omkleedhok, waar we een prachtige gele overall aan kregen (die nog rook naar het wanhopige zweet van de voorganger). Hop, kaplaarzen aan, handschoenen aan. De deur gaat open en blij als kinderen (wat we overigens niet zijn nee) springen we in de kolen alsof het een verwarmd binnenzwembad is. We pakten de schep, we begonnen met graven. Anderhalf uur hadden we, 90 minuten. Bezoekers liepen langs, konden ons uiteraard zien en vroegen zich af waar wij in godsnaam mee bezig waren. Sommigen dachten dat we 'erbij hoorden', anderen raakten met elkaar in een diep filosofisch gesprek over de achterliggende gedachte van dit kunstwerk (ja, dat weet ik), anderen lachten en de rest maakte foto's van ons (waar ze overigen helemaaaaaaal geen toestemming voor hebben gevraagd!! stond ook niet in het contract, maar goed) (oh, er was geen contract). Oh, heb ik al verteld dat het regende? Dus van zweet hadden we geen last.
Of we iets gevonden hadden? Nee. Maar de motivatie was er wel. (en een leuk verhaal om te vertellen)
Oh, en Ahmet Ogut is een ware held! Ode!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten