op een dag als deze

dit is wel een leuk spelletje mocht je je op een saaie zondagmiddag vervelen en iemand hun telefoon op neemt :)

stel je eens voor waar je het liefst zou zijn op een dag als deze, schrijf er een verhaaltje over, beschrijf het weer en de omgeving, beschrijf hoe je je voelt en wat je aan het doen bent.

Op een dag als deze dus.

Het regent pijpenstelen. Aan een tafeltje bij het raam in een caféetje aan de rue d'artagnon in het centrum van parijs begin ik mijn verhaal. Ik ben een gebroken persoon. Men kan mij tegenkomen met mijn hoofd op de bar van ditzelfde café, depressief op een manier die in principe iedereen zou kunnen overkomen. Mijn rijst is overgekookt. De quasi moderne klok die geheel uit het interieur zou moeten vallen tikt niet. Hij staat stil. Ik heb het flauwe, on-originele idee dat die klok mijn leven zou moeten voorstellen. Ik denk na. Wacht eens even, je moet niet al je zinnen met ik beginnen. Dat is asociaal en egocentrisch. Thibault, de barhouder die mij ondertussen waarschijnlijk het liefste buiten zou willen gooien blijft met lede ogen zijn glazen poetsen. De humor is weggevallen. Vroeger, zo'n 2 weken geleden waren Thibault en ik beste vrienden, ik woonde praktisch bij hem in. Wacht, dan is er geen verschil. Is er dan niets verandert in de tijd dat ik naar de andere kant van de stad ben geweest? Thibault weet het ook niet. Hij zegt althans niks, wat bij hem meestal erop duidt dat hij iets niet wil zeggen of niet wil toegeven dat hij het niet weet. Allée! Ik voel iets nats op mijn gezicht. Het zit ook in mijn haar. Thibault heeft mij opgepakt en onder de tap gelegd, le bière francais stroomt over m'n gezicht. Hij drukt een kus op m'n schouder en gooit me onder de bar. Ik ben stil. De deurbel klingelt en een hond hijgt van de kou. Hij stinkt. Het zal buiten wel regenen, anders zijn we altijd alleen. Schoenen kraken op de houten voer. Est er een peu de voer de chien? Een ondoorgrondelijke stem klinkt tussen de vele stripalbums die her en der verspreid liggen en staan en hangen. Thibault schopt me. Ik sta op om het pak hondenvoer te pakken. Het eerste dat me opvalt als ik met m'n kop boven de bar verschijn zijn de prachtige wangen die bij die stem horen. Verder durf ik niet. Snel draai ik me om en pak het voer du chien, een bakje en wat water. Hij is er nog steeds. Ook thibault en ik en de hele bar zijn er nog steeds dus wat verbeeld ik me, dat hij ineens weg zou zijn. Fils du chien! Ik geef het water en 't voer aan de hond terwijl ik me afvraag wie hij is en wat hij hier doet. Hondervoer sukkel. Oja. Als ik weer opsta ligt er een briefje op de bar en zijn de wangen verdwenen. Breng de hond naar dit adres hieronder en neem een laptop mee. Thibault heeft niet gezien waar hij heenging. Ik twijfel. Als de hond is uitgegeten en een nette boer heeft gelaten neem ik hem mee naar de plattegrond juist buiten 't café. Het adres is in de buurt. Ik besluit te lopen. De hond trekt me al mee naar de volgende hoek van de straat. Wat een standaardgebeurtenis had moeten zijn werd het niet. Er stond niemand om de hoek om tegen me aan te lopen. Uit pure frustratie ging ik daarom rennen. de hond rent ook. Ik loop recht naar het huis alsof ik dat al jaren deed. Uit de brievenbus hangt een touwtje. Ik trek eraan en de deur gaat open. Vanaf hier krijg ik een horror gevoel, alsof er zo een aardappel achter de deur gaat staan en met een aardappelmesje mij neersteekt in mijn achilles hiel. De aardappel eet mij op. Maar niets van dit gebeurt. Ik loop binnen in een beige hal. Of eerder gebroken wit. Overal hangen biesjes. De wangen lopen mij tegemoet. Ik heb de moed hen in de ogen te kijken en moet mezelf aan de rand vastgrijpen of ik verdrink erin. De meermensen trokken mij aan m'n benen naar beneden. Maar ik spring uit het meer in zijn ogen. als ik om me heen kijk zie ik niet de verwachte aderdelta maar een droge woestijn. Het zand waait in mijn ogen. Als ik het eruit wrijf zie ik de allesomvattende schoonheid van het niets om me heen. Nooit geweten dat een gezicht er van de binnenkant zo uitziet. Ik schraal een beetje rond. De wereld om me heen smelt en draait rond en beweegt op een onvoorspelbare manier. Nu eens is het zand hard en dan weer zacht. Drijfzand, woestijnzand, modder, bruin zand, wit zand. Geen biodiversiteit maar zolang ik in zijn ogen ben is het geen probleem. Wat word dit een klef verhaal zeg. Kzal er maar eens mee stoppen. Bedenkt zelf maar hoe het verder zou kunnen gaan( ze zou een stel oliesjeiks kunnen tegenkomen in de woestijn bijvoorbeeld ;)

ik hoop jullie weer een leuk idee/verhaal van de hand gedaan te hebben. De groeten