De aula is minder rumoerig dan normaal. Men heeft zich voorgenomen om de proefwerkstof nog even door te nemen, maar men weet toch wel dat het er niet van zal komen. Met z'n zessen zittend rond een tafeltje van vier. Er worden willekeurige feiten geroepen. Structuur ontbreekt, maar dat is bij ons wel vaker het geval. Het geschiedenisproefwerk komt eraan en er heerst een paniekerige sfeer. Het lijkt alsof iedereen boos is op elkaar. Al dat gebazel en gebevestig van feitjes leidt al snel tot onenigheden. Discussies ontstaan, boeiend zijn ze alleen niet. De wereldoorlogen, interessant, nieuw, verfrissend.. och, we zijn zo gemotiveerd. Waarom er humanitair oorlogsrecht bestaat? Ja, oorlog, prima, maar maak het niet al te gek hè. Net zoals de niet-te-bombarderen-bouwwerken lijst van Unesco. Ja, we worden boos als je iets bombardeert enzo, maar bij déze gebouwen worden we nog net iets bozer! De mensenheid is gestoord, ook dat is een feit. Uit het niets gooide een medeleerling weer eens wat breinkots op tafel: 'Het is ook gewoon zo, mensen maken elkaar van nature kapot. Stel nou, stel hè, er komt een ufo op aarde en er stapt iets uit. Een aliën..'' We hingen aan zijn lippen. ''Die stapt dus uit. Op aarde. Hij kijkt rond en ziet wat er op aarde gaande is. Hij vraagt zich af waar de fuck die aardlingen nu weer mee bezig zijn. Hij stapt in de ufo en vliegt terug. Snappen jullie het jongens? Zo zit het. De wereld zorgt voor zijn eigen ondergang.'' Een conclusie was er niet, maar mijn medeleerling was het kwijt. Waar hadden we het ook alweer over?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten